Migz and I (Part 2)

Way back in high school, during the time that I am still unaware of my 'too gay' behavior, I joined an organization which I thought can help me defend a classmate from being bullied and of course, to prove my masculinity. It was Citizen's Army Training. That time, I am clueless what kind of environment I'm going into. During the recruitment process, a male officer told me that I would be able to last long on the training, which I want to prove him wrong. Though he seems to be unpleasant towards me, he really caught my attention. You know the feeling of familiarity to a person you haven't really met before? And besides that, I found him really cute.

Training has begun and I felt that I was being petted by that male officer. He asks me to clean his badges, carry his things, and even puts his handkerchief inside my pocket. One time, he asked me give him my pamphlet. When I got it back, he has already filled it with our lessons with his own hand writing. That was the first time I heard 'Military Secrecy', wherein I should not tell everyone of the favor I am receiving from him. We started sending SMS to each other. That time, I was receiving his messages through my dad's phone. Surprisingly, I started receiving letters, small gifts, love songs. My classmates were aware of this, but that time, I wasn't much conscious of my reactions. My 'unlabeled yet relationship' with him became known to other officers. There were times that we sneak off during our training. I felt that we are real lovers. That time, I thought it was just right to feel that way. Most of friends or family saw how I giggled every time I thought of him or received something from him. The ultimate moment that has officially labeled our relationship as 'best friends', (WTF!?!) was when he gave me a cassette tape with his recorded voice about how he feels about me, our friendship, etc. He even included his recorded version of the song 'Destiny'.

Little by little, I became aware of my emotion, my actions, and the people's opinion about us. The same way, we were getting farther and farther with each other. Until we had no communications at all. Since we were in the same school, we had chances to run into each other without any words.


Note: I am listening to 'Spring Waltz Classic OST' while writing this. :)

Happy Birthday Migz!

Happy Birthday to my one and only boy! hehehe

Thank you for being with me all my life! :D

Ang Malungkot Na Alaala Ni Miguel (Unfinished)

Written on May 2005

Malalakas na tibok ng puso ang aking nadarama tuwing ako ay tutungo sa Head Quarters ng CAT. Hanggang ngayon ay nararamdaman ko ito tuwing naaalala ko ito o sa tuwing nararamdaman ko na parang nasa militar ako (tulad ng mga camping). Nagsimula ito noong 3rd year ako sa isang eskwelahan sa isang probinsya. Hindi maganda ang aking hangarin sa pagsali sa CAT. Ngunit ito'y nagbago ng naramdaman ko ang hirap na pinagagawa ng mga officers at patnubay ng mga kaibigan.

Alam ng karamihan na ako'y pinagpala sa pisikal na kaanyuan. Gwapo, matangkad, medyo may kalakihan ang katawan at maputi. Masasabi mong isa ako sa mga tinatamasa ng mga kababaihan. Ngunit masakit para sa akin na ako may naghahanap ng katulad ko. Oo, mas naaakit ako sa kapwa ko lalaki. Minsan, hindi ko matanggap ang nangyari sa akin ngunit mahirap baguhin ang sarili. Sabi nga nila, sarili ang pinaka-matindi mong kalaban. Sa lahat ng aking naging pantasya, lahat ay kalalakihan.

Nagkaroon ako ng kaibigan na kinaaayawan ng iba (Marumi, mabaho, at di gaanong kaaya-aya ang hitsura). Natagpuan ko sa kanya ang isang tao na pag kina-usap mo ay malalim at may napakabuting puso. Siya ang laging pinagbubuntunan ng galit ng aking mga kamag-aral. Dahil dito naisipan kong sumali sa COCC upang maging officer at makaganti sa umaaway sa kaibigan ko.

Sa una kong pagpasok sa HQ ng CAT (July-7-2004), medyo nanibago ako sa paligid sapagkat lahat sila ay nakatindig kung tumayo at maglakad. (Sa BSP kasi na una kong sinalihan, na kung saan ay may mataas akong ranggo, ay maluwag ang patakaran). Doon ko nakilala si Sir Mark, isang CAT officer. Nakakatakot ang kanyang pakikitungo sa akin. Sinabi niya na di magtatagal ay titiwalag din ako sa organisasyon kapag nahirapan na ako. Sinagot ko siya na hindi ako titiwalag. Simula noon, lagi na niya akong pinahihirapan at pinapahamak. (Siguro upang subukan ako). Sa ikatlong araw ko ng pagiging CO, palihim niyang ibinigay sa akin ang tickler at sinabing pag-aralan ko ito dahil makatutulong ito upang makuha ko ang posisyon na gusto ko. Inilagay niya rin ang pin niya sa bulsa ng aking polo. (Akala ko upang taga-ingat lamang. Nalaman ko sa isang CO na kapag inilagay ng isang officer ang kanyang pin sa bulsa ng isang CO, ung CO na iyon ang magiging tagalinis nito.) May mga pagkakataong lagi kaming magkakasabay umuwi kasama ang ibang kadete. Ngunit napansin ko na laging sina Sir Mark at Ma'am Michelle (matalik na mag-kaibigan) ang sumasabay sa akin.

Dahil sa aking ipinakitang galing at tiwala ng mga kasamahan ko sa COCC, ako ang hinirang na Presidente ng NDEP sa aming paaralan (July-28-2004). Isang gabi, sinabi ko sa dalawa kong officers na kung maaari ay hindi na ako sasabay sa kanila sa pag-uwi dahil baka isipin nila na sumisipsip lang ako. Akala ko ay okey na ang napag-usapan namin, hanggang noong biyernes ng linggong iyon (Aug-6-2004), kinausap ako ni Sir Mark sa likod ng HQ. Galit na galit siya. Nung una, hindi ko alam kung bakit niya kailangang pagsalitaan ako ng masasakit na salita. Umiyak siya sa harapan ko at bigla niyang binato ang kanyang pin. (Tinanggal niya ang kanyang CAT pin upang pansamantalang alisin ang kanyang ranggo dahil hindi dapat umiyak ang isang officer sa harap ng isang COCC). Hindi ko malaman ang gagawin dahil hindi dapat ako iyakan ng isang makisig na officer hanggang umiyak na din ako. Sa aking kaalaman, siya ang kauna-unahang lalaki na umiyak sa harap ko na iniyakan ko rin. Umalis siya at pumasok sa HQ. Dahil sa kahihiyan at galit na nadama ko sa kanya, gusto ko nang tumiwalag sa CAT noong mga oras na iyon. Di lumaon nagpasya akong pumasok ng HQ. Muli akong napa-iyak sa nangyari. Sa pagkakataong iyon, nakita ako ng isang officer. Nagulat siya sa kanyang nakita, kaya tinanong niya ako kung bakit umiiyak. Nalaman ito ng lahat ng officers ngunit hindi parin nila nalaman kung anong dahilan. Iniwan nila ako sa labas dahil sa katigasan ng aking ulo. Maya-maya lang ay tumahan na ako. Nilapitan ako ni Ma'am Michelle at himingi ng tawad sa nangyari. Niyakap niya ako ng mahigpit kaya nakadama ako ng kakalmahan. Hinawakan ako ni Sir Mark sa balikat at himingi rin ng kapatawaran.

Nakagawian na namin na ang bawat isa ay magdadala ng limang boteng babasagin araw-araw. Kaya ng sumunod na lunes, nagtungo kami sa isang junk shop upang ibenta ang mga ito. Umuulan ng mga panahong iyon kaya mayroon akong dalang jacket. Nung kukunin ko na ito, binuksan ni Sir Mark ang bag ko at kinuha ito. Sa halip na ibigay ito sa akin ng ayos, dahil na sa kanyang pagbibiro, ibinato niya ito sa akin at mukha ko ito tumama. Bigla niyang tinanong, "Masakit ba?" na parang nag-aalala. Sinabi kong okey lang ako ang nakipag-appear. Nung gabi ding iyon, ay ang kanyang kauna-unahang text message sa akin. Hindi ko malaman kung ano ang pumasok sa isip ko upang isulat sa isang blanko at bagong kuwaderno ang mensahe, araw at oras na pinadala ito. (mike pki snd nman po skn ung mga # pa ng iba ung clsm8 na CO din... ha? kya.mark i2, 9-Aug-2004, 20:15:03) Para bang ibang kasiyahan ang aking nadarama.

Kinabukasan, sa Science Lab ng school namin,  hindi ko inaasahan na may mag-aabala pang sumulat sa akin. Pagka-abot sa akin ng sulat, nakasulat sa harapin nito ang "Sir Mike". Binuklat ko ang sulat at nakita ko na 1:06 - 1:30 am, 10-Aug-2004 niya ito sinulat. Ilan sa mga nilalaman nito ay: "If by chance we part my friend, and in the dark you lost your way, will you stop for a while and think of me?"... "Turn your back because you'll find me waiting with my open arms."... "Lam mo ba may gusto sa'yo si Ma'am Michelle! Yuck!!! he he he :)"... "Sana nga bigyan tayo ng isang gabi na hindi umuulan para makapaglakad tau kac marami pa tayo hindi alam! Saka may sasabihin ako sainyo para naman lubusan nyo ako makilala! Oo corny na kung corny noh! Cge salamat sa tym mo sa pagbabasa! at sana wag ka magbago ok! Bye TAKE CARE!!! Yngat cla Sau!!! from: Kuya Mark"

Nung biyernes ng linggong iyon, unang beses na pumunta sa aming bahay si Sir Mark. Nag-alala siya dahil hindi ako pumasok nung araw na iyon. Akala niya na napagalitan daw ako kaya hindi ako nakapasok. Sa totoo lang, may sakit ako kaya hindi ako nakapasok. Sinabi niya sa akin na may formation kinabukasan. Kung kaya ko na daw, pumunta na lang ako.

Kinabukasan ng madaling araw, pumunta siya sa aming bahay upang alamin kung pupunta ako. Dahil sa naroon na rin siya, sabay na kaming pumunta sa school. Pero bago kami pumasok sa gate, sinabi niya na sikreto lamang ang pagpunta niya sa aming bahay. Nauna siyang pumasok at maya-maya ay sumunod na rin ako. (Para hindi mahalata ng ibang officers na magkasama kaming pumunta ng school). Natapos ang formation at pumunta kami sa mall kasama ang ibang officers at CO. Nagpakuha kami ng litrato. Kasama ko dito sina Sir Mark, Mam Michelle at isang CO. Hindi ko gaanong nagustuhan ang litrato dahil ako lang ang naka-type C na uniform at sila ay naka sibilyan. (Hindi ko naman kasi akalain na yayayain ako sa mall, eh may sakit ako nun).

Note: Ito ay isinulat noong ako ay nasa High School pa lamang kaya detalyado ang mga pangyayari. Hindi ko lang maalala kung bakit hindi ko ito natapos. Inilathala ko lang ito dahil naniniwala akong kailangan itong mailathala. :)

Coffee Lover

Isang malungkot na gabi, hindi ko malaman ang gagawin. Kailangang ibsan ang sakit, at sa aking tingin, isang maiinit na kape ang huhupa dito. Dinala ako ng aking mga paa sa aking paboritong lugar pahingahan. Sabihin na nating, lugar kung saan maaari akong makapag isip mag-isa. Kahit matao, pero tahimik naman ang loob nito. Pinili kong umupo sa dulo ng malambot na upuan. Inilapag ang gamit at pumunta sa kahero, walang pila. Napatitig ako saglit, medyo pinagpawisan. Inalis bigla ang tingin. Ang tangkad niya, ang puti, ang kinis. Teka, oorder pala ako. 'Isang Caramel Macchiato, grande.' Simple kong order. Di ako maka tingin. Tinanong niya ang pangalan ko. '*****' sabi ko. nagpasalamat siya at binanggit ang pangalan ko. Ang boses niya, tamang tama sa mukha niya, gwapo. Mukha siyang maasikaso. Pala-ngiti din siya. Maiisip mo, araw-arawin ko kaya dito.

Di rin nagtagal, at tinawag na ang pangalan ko. Hindi muna ako kumibo, tinipa ko muna ang password ng laptop ko. Tumingin ako sa gawing direksyon ng ang aking kape. Nakatingin ang barista, parang gusto niyang ihatid sa akin. Nataranta ako. Ayaw kong kiligin. Tumayo ako at pinuntahan ang in-order ko. Nginitian ko siya, ngumiti rin siya pabalik. Grabe, hindi ko maramdaman ang init ng kape, mas mainit pa ata ang mukha ko dahil sa nararamdaman ko. Kalma lang, sabi ko sa sarili ko. Nilibang ko ang aking sarili sa pakikipag chat sa FB, Viber at Skype. Paminsan-minsan, nakikita ko siyang nakatingin kapag walang customer. Hmmm... Katulad ko kaya ito? Teka, naisip ko, kailangan ko malaman ang pangalan niya. Di lumaon at naubos ko ang kape ko.

Lumapit akong muli sa kahero, ang gwapong barista. Nakangiti siya ng malaki. Nang-aakit ba to? Hindi naman ako mukhang pumapatol sa lalaki, sa tingin ko. Sinabi ko ang kapeng gusto ko at sinamahan ko na ng Banoffee Pie para medyo magtagal pa ako. '*****" right?, sabi niya. Aaminin ko, kinilig ako. At malamang, halata sa mukha ko. Syempre, nag-assume ako kung paano niya naalala ang pangalan ko. Pero hindi, gwapo siya, pogi lang ako. Hahaha! Pero, eto ako, malaking pagpipigil ng kilig ko. Kainis, nakakahiya! Hindi na ako nahiya pa at tinignan ko ang name plate niya. JASPER ang nakasulat. Okay, tatandaan ko ito.

Tinawag na muli ang pangalan ko. Ayan nanaman siya, tumingin ulit siya at mukhang ise-serve niya nga ang binili ko. Pero hindi. Tumayo ako at nakangiting kinuha ang in-order ko. Sa pagkakataong ito, naging mapagmasid na ako. Hindi na sa laptop ang focus ko. Binantayan ko na kung ilang beses ito titingin sa akin. Di ako nasawi, ilang beses ko itong nahuling nakatingin. OMG! Bakit? Pero pakiramdam ko, ang pangit ko ng gabing na iyon. Dahilan siguro na ang gwapo niya masyado at natapakan ang pagkatao ko dahil dito. Hahahaha! Napaisip talaga ako. Marketing strategy ba ito? O sadyang assumero lang ako. Pero, umaasa pa rin ako. hahaha. Sa kadahilanang di ko na kaya at hindi na ako makahinga dahil sa pagpigil ng kilig ko, sinimulan ko nang iligpit ang gamit ko. Inubos ko kahit papaano ang pagkain ko. Madami pa ang kape ko. Binitbit ko ang kape at ang gamit ko. Hindi ako tumingin sa barista, ngunit, sa salamin ng pintuan, kita ko ng malinaw ang repleksyon niya. Pag bukas ng gwardya sa pinto, sinabi ng gwapong barista, Thanks for coming '*****'! At itinaas ko ang isang kamay ko bilang pag sagot ng medyo suplado. Sa huli, ayokong mahuli! Pero mukhang huli na ang lahat. Sa harapan niya pa lang, huli na ako sa kilig ko pa lang. Pero shit talaga! Tanda niya ang pangalan ko. Nag-aassume na naman ako. Hindi ito maaari. Lumakad na ako papalayo bitbit ang kape na hinawakan at sinulatan niya. Tinignan ko, may smiley ito. Lahat naman ng barista, nilalagay ito. Sayang, hindi ito mensahe. Hahahaha!

Teka, malungkot nga pala ako kanina. Nakalimutan ko na! Pag-ibig nga naman.... Chos!

Ilang araw akong hindi mapakali at nais ko ay makita siya. Sinubukan ko ding hanapin ang FB account niya. Pero sawi ako.

Isang araw, lumitaw ang mukha niya, nakita ko din sa wakas! Tinignan ng maiigi ang bawat litrato. Mukhang mabait na bata itong gwapong barista. Higit sa lahat, wala mang bakas ng girlfriend niya ang wall niya, sa tingin ko, straight sya. Broken-hearted na ako. At least, tapos na ang kwento ng pagpapantasya ko na magiging kami. Ang tanong, tama nga ba ang wari ko?

Migz and I (Part 1)

Growing up inside the closet has been really hard for me. I have been a student leader since elementary and I have always been a victim of labels and gender stereotypes, in a large scale. I even heard harsh words coming from my teachers.

Though I don't remember much from my past experiences (some of you may know what I mean, when you're trying to remember something, you feel like you're on a mental-block state), but I know for sure, that my confidence started to depreciate. I felt uneasy on how I should talk and act. I had limits on doing things.

God has always been good to his children that He gave me a talent that people would love. I used it as a camouflage. Instead of living my life brightly, I became timid and mysterious.

Then, I created Miguel 'Migz' Receno way back in 2004. I have been hiding behind his wings since then. Migz, i can say, is a stronger persona than who I really was. He has been my outlet whenever I'm in love or in pain. He is the only witness of who I really am.

But how did I came up with the name and persona Migz?

Gay = Curse, Guilt = Pain?

I'm guilty! Yes I am. But I deserve to reserve myself...

There is one group that I give my time, effort and talent. I consider them as my friends and even as siblings. I'm a lot older than them so they call me as 'sir'. We had gone a long way and I'll be happy to continue it with them. But one thing happened last night, I heard a tomboy member talking behind my back. She told the other members, "Mama Migz is looking for me" (laughing), and that really surprised me. When she saw me coming, she said "I guess he heard me". I pretended I didn't hear what she said and talked to her casually. After our conversation, I just went to a place where I can be alone. I realized that they're still talking about my sexuality and really curious, or not, they really know about it. Last night I felt really betrayed. I guess that's my natural reaction to that case, I was the one who's really wrong. I shouldn't have been gay, first of all. But it really hurts when somebody is making fun of you when all you did good things for them.

What should I do? In my mind right now, I wish to stop helping them. It will really be sad for me though. *sigh*

Elevator

On the same day last year, while inside the elevator, Reginald got closer to me, saying "Be nice to me". His chest was just in front. of my face. It was like he's teasing me. I can smell his manly scent. My heart almost bursted out because of joy. We were like lovers for that very short time. The elevator suddenly opened. He moved away from me. I can't take off my smile. I just felt happiness.